Οι «από πάνω» κάνουν κάθε φορά τα ίδια... Δεν έχουν αλλάξει οι εποχές, όπως πολλοί συνηθίζουν να λένε, νομίζοντας πως έτσι εξηγούν την τωρινή κατάσταση
Σε κάθε επίθεση της άρχουσας τάξης και αντίστασης των εργαζομένων, ακολουθούνται κλασσικές τακτικές....
Απόπειρα διάσπασης της εργατικής τάξης (το γνωστό «διαίρει και βασίλευε»), απειλές και εκφοβισμός μέσω δικαστικών αποφάσεων, ΜΑΤ, συλλήψεις, ακόμα και φυλακίσεις αγωνιστών, απεργοί και συμπαραστάτες χαρακτηρίζονται «παράνομοι», οι απεργοί στραγγαλίζονται οικονομικά.
Επιπλέον, είχαν κερδίσει «ίσα μ’ εκεί που δεν παίρνει» την ενεργή συμπαράσταση του κόσμου.
Η ΕΑΣ ήταν το φωτεινό παράδειγμα απεργίας για πολλούς άλλους κλάδους τότε. Οι ΕΑΣίτες δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να ασκούν αφόρητες πιέσεις στην υπό κατάρρευση ΝΔ και δεν εμπιστεύτηκαν εν λευκώ το επερχόμενο «καλό» ΠΑΣΟΚ. Το εξανάγκασαν να τηρήσει τις υποσχέσεις του ότι θα τους επαναφέρει στη δουλειά τους. Γιατί ούτε αυτό ήταν δεδομένο. Απλά το ΠΑΣΟΚ ένιωθε την καυτή ανάσα των μαζικών συνελεύσεών τους, που συνέχισαν να γίνονται μέχρι την τελευταία στιγμή.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι όλες οι δυναμικές και συσπειρωτικές πρωτοβουλίες των απεργών της ΕΑΣ, το κύμα της εντυπωσιακής αλληλεγγύης που δημιουργήθηκε και ο ανυποχώρητος αγώνας τους δεν προέκυψαν από την αρμονική συνεργασία συνδικαλιστικής ηγεσίας και βάσης. Πολλές φορές ο κόσμος ξεπερνούσε την ηγεσία, τον πρόεδρο Α.Κολλά (ΠΑΣΟΚ) και το γραμματέα Χρ. Σταμούλο (ΚΚΕ). Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ δεν ήταν υπέρ όσων διαδραματίστηκαν. Επίσης, ούτε η ηγεσία της ΓΣΕΕ (Κανελλόπουλος) στήριζε τόσο «αυθόρμητα» και «ανεπιφύλακτα» όλες αυτές τις κινητοποιήσεις.
Η βάση των απλών εργαζόμενων άσκησε ασφυκτικές πιέσεις σε αυτές τις ηγεσίες, τις ανάγκασε στην πραγματικότητα να συρθούν και να καλύψουν τις μαχητικές και ανυποχώρητες πρωτοβουλίες της.
Αυτό έγινε τότε και αυτό μόνο μπορεί να γίνει και τώρα, αν θέλουμε τη νίκη.
Σε κάθε επίθεση της άρχουσας τάξης και αντίστασης των εργαζομένων, ακολουθούνται κλασσικές τακτικές....
Απόπειρα διάσπασης της εργατικής τάξης (το γνωστό «διαίρει και βασίλευε»), απειλές και εκφοβισμός μέσω δικαστικών αποφάσεων, ΜΑΤ, συλλήψεις, ακόμα και φυλακίσεις αγωνιστών, απεργοί και συμπαραστάτες χαρακτηρίζονται «παράνομοι», οι απεργοί στραγγαλίζονται οικονομικά.
Το πώς βρίσκουμε τρόπους να σπάσουμε τον έλεγχο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ώστε να καταφέρει να λάμψει και να μεγαλουργήσει η μαχητική διάθεση για δημιουργικές πρωτοβουλίες των «απλών» αγωνιστών της βάσης. Αυτό το τελευταίο συνέβη στην «περίπτωση ΕΑΣ».
Συνταγή νίκης
Περιφρονήθηκαν οι διασπαστικές προσπάθειες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία μιλούσε για απολύσεις σε κάποιους κλάδους…μόνο. Η απάντηση όλων μαζί ήταν «απεργία διαρκείας». Αυτή η σωστή και μαχητική απόφαση δεν αφέθηκε στην τύχη της.
Περιφρουρήσεις και καταλήψεις αμαξοστασίων και αφετηριών από απεργούς και συμπαραστάτες συνόδευαν για πολλούς μήνες την απεργία. Αυτό έφερε πολύ κοντά απεργούς και συμπαραστάτες και βοήθησε και τις δυο κατηγορίες εργαζομένων να ανταλλάξουν εμπειρίες και να αποκτήσουν νέες, κοινές. Το προχώρημα όλων των συμμετεχόντων ήταν εκπληκτικό και πασιφανές. Ακόμα και σεξιστικές αντιλήψεις που προϋπήρχαν, έσπαγαν στην πράξη, αφού ο καθένας και η καθεμιά που «φύλαγε» τα αμαξοστάσια, έπαυε να είναι άντρας ή γυναίκα και γινόταν απλά ένας συμπαραστάτης, ένας «δικός μας».
Το δυνατό κλίμα αλληλεγγύης που δημιουργείτο μέρα με τη μέρα, κλιμακώθηκε περαιτέρω με τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης του αγώνα της ΕΑΣ που κυκλοφόρησαν. Ο κόσμος έδειξε ακόμα περισσότερο την έμπρακτη συμπαράστασή του, δίνοντας πολλά λεφτά για να αντέξουν οι απεργοί. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα ανθρώπων που περίμεναν, με 40 βαθμούς Κελσίου, στις στάσεις των λεωφορείων κάποιο όχημα να τους εξυπηρετήσει και αντί γι’ αυτό περνούσε η πορεία της ΕΑΣ και αυτοί έδιναν οικονομική ενίσχυση. Και όχι μόνο. Πολλοί άνθρωποι προσέφεραν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στους απεργούς.
Μαζικές και δυναμικές, αμίμητες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ξήλωμα πεζοδρομίων (θυμόμαστε τι έγινε στους γύρω δρόμους του αμαξοστάσιου του Βοτανικού) ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Παναττικό συλλαλητήριο το κατακαλόκαιρο, συναυλίες αλληλεγγύης σε γήπεδα, διοργανώθηκαν υπό την ασφυκτική πίεση των αγωνιστών ΕΑΣιτών προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους και συγκέντρωσαν πλήθος εργαζόμενου κόσμου και νεολαίας. Η συμπαράσταση κερδιζόταν και διατηρείτο καθημερινά και με πολλούς τρόπους.
Πορείες προς τις φυλακές, όπου κρατούνταν αρκετοί διωγμένοι από κυβέρνηση και δικαστήρια συνάδελφοί τους (συμπεριλαμβανομένων και πολλών κορυφαίων συνδικαλιστών τους), πραγματοποίησαν οι απεργοί, καταφέρνοντας συχνά να απελευθερώσουν τους συναγωνιστές τους.
Τότε εγκαινιάστηκε και η καθιερωμένη πλέον πορεία στη ΔΕΘ. Οι απεργοί της ΕΑΣ ξεκίνησαν με πούλμαν από την Αθήνα για να καλοδεχτούν τον Μητσοτάκη, που θα μιλούσε στη ΔΕΘ. Ακόμα και ως απολυμένοι πια, αφού για λίγο καιρό ο Μητσοτάκης είχε δώσει στους «νοικοκυραίους» του τα λεωφορεία, συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους οι ΕΑΣίτες.
Πιέσεις της βάσης
Σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται προσοχή. Η σημερινή άποψη του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ που λέει ότι ακόμα κι αν το τωρινό νομοσχέδιο περάσει, οι εργαζόμενοι στην ΕΘΕΛ θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, φαίνεται μαχητική και όμοια με τη στάση της παλιάς ΕΑΣ, έχει όμως την εξής τεράστια και κομβική διαφορά: πριν φτάσουν, ως απολυμένοι, να υπερασπίζονται τα αιτήματά τους, είχαν δώσει άγριες και αποφασιστικές μάχες με την τότε κυβέρνηση.
Συνταγή νίκης
Περιφρονήθηκαν οι διασπαστικές προσπάθειες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία μιλούσε για απολύσεις σε κάποιους κλάδους…μόνο. Η απάντηση όλων μαζί ήταν «απεργία διαρκείας». Αυτή η σωστή και μαχητική απόφαση δεν αφέθηκε στην τύχη της.
Περιφρουρήσεις και καταλήψεις αμαξοστασίων και αφετηριών από απεργούς και συμπαραστάτες συνόδευαν για πολλούς μήνες την απεργία. Αυτό έφερε πολύ κοντά απεργούς και συμπαραστάτες και βοήθησε και τις δυο κατηγορίες εργαζομένων να ανταλλάξουν εμπειρίες και να αποκτήσουν νέες, κοινές. Το προχώρημα όλων των συμμετεχόντων ήταν εκπληκτικό και πασιφανές. Ακόμα και σεξιστικές αντιλήψεις που προϋπήρχαν, έσπαγαν στην πράξη, αφού ο καθένας και η καθεμιά που «φύλαγε» τα αμαξοστάσια, έπαυε να είναι άντρας ή γυναίκα και γινόταν απλά ένας συμπαραστάτης, ένας «δικός μας».
Το δυνατό κλίμα αλληλεγγύης που δημιουργείτο μέρα με τη μέρα, κλιμακώθηκε περαιτέρω με τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης του αγώνα της ΕΑΣ που κυκλοφόρησαν. Ο κόσμος έδειξε ακόμα περισσότερο την έμπρακτη συμπαράστασή του, δίνοντας πολλά λεφτά για να αντέξουν οι απεργοί. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα ανθρώπων που περίμεναν, με 40 βαθμούς Κελσίου, στις στάσεις των λεωφορείων κάποιο όχημα να τους εξυπηρετήσει και αντί γι’ αυτό περνούσε η πορεία της ΕΑΣ και αυτοί έδιναν οικονομική ενίσχυση. Και όχι μόνο. Πολλοί άνθρωποι προσέφεραν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στους απεργούς.
Μαζικές και δυναμικές, αμίμητες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ξήλωμα πεζοδρομίων (θυμόμαστε τι έγινε στους γύρω δρόμους του αμαξοστάσιου του Βοτανικού) ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Παναττικό συλλαλητήριο το κατακαλόκαιρο, συναυλίες αλληλεγγύης σε γήπεδα, διοργανώθηκαν υπό την ασφυκτική πίεση των αγωνιστών ΕΑΣιτών προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους και συγκέντρωσαν πλήθος εργαζόμενου κόσμου και νεολαίας. Η συμπαράσταση κερδιζόταν και διατηρείτο καθημερινά και με πολλούς τρόπους.
Πορείες προς τις φυλακές, όπου κρατούνταν αρκετοί διωγμένοι από κυβέρνηση και δικαστήρια συνάδελφοί τους (συμπεριλαμβανομένων και πολλών κορυφαίων συνδικαλιστών τους), πραγματοποίησαν οι απεργοί, καταφέρνοντας συχνά να απελευθερώσουν τους συναγωνιστές τους.
Τότε εγκαινιάστηκε και η καθιερωμένη πλέον πορεία στη ΔΕΘ. Οι απεργοί της ΕΑΣ ξεκίνησαν με πούλμαν από την Αθήνα για να καλοδεχτούν τον Μητσοτάκη, που θα μιλούσε στη ΔΕΘ. Ακόμα και ως απολυμένοι πια, αφού για λίγο καιρό ο Μητσοτάκης είχε δώσει στους «νοικοκυραίους» του τα λεωφορεία, συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους οι ΕΑΣίτες.
Πιέσεις της βάσης
Σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται προσοχή. Η σημερινή άποψη του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ που λέει ότι ακόμα κι αν το τωρινό νομοσχέδιο περάσει, οι εργαζόμενοι στην ΕΘΕΛ θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, φαίνεται μαχητική και όμοια με τη στάση της παλιάς ΕΑΣ, έχει όμως την εξής τεράστια και κομβική διαφορά: πριν φτάσουν, ως απολυμένοι, να υπερασπίζονται τα αιτήματά τους, είχαν δώσει άγριες και αποφασιστικές μάχες με την τότε κυβέρνηση.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι όλες οι δυναμικές και συσπειρωτικές πρωτοβουλίες των απεργών της ΕΑΣ, το κύμα της εντυπωσιακής αλληλεγγύης που δημιουργήθηκε και ο ανυποχώρητος αγώνας τους δεν προέκυψαν από την αρμονική συνεργασία συνδικαλιστικής ηγεσίας και βάσης. Πολλές φορές ο κόσμος ξεπερνούσε την ηγεσία, τον πρόεδρο Α.Κολλά (ΠΑΣΟΚ) και το γραμματέα Χρ. Σταμούλο (ΚΚΕ). Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ δεν ήταν υπέρ όσων διαδραματίστηκαν. Επίσης, ούτε η ηγεσία της ΓΣΕΕ (Κανελλόπουλος) στήριζε τόσο «αυθόρμητα» και «ανεπιφύλακτα» όλες αυτές τις κινητοποιήσεις.
Η βάση των απλών εργαζόμενων άσκησε ασφυκτικές πιέσεις σε αυτές τις ηγεσίες, τις ανάγκασε στην πραγματικότητα να συρθούν και να καλύψουν τις μαχητικές και ανυποχώρητες πρωτοβουλίες της.
Αυτό έγινε τότε και αυτό μόνο μπορεί να γίνει και τώρα, αν θέλουμε τη νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου