25 Νοεμβρίου 2011

Πράσινοι και κόκκινοι, «λιοντάρια» και «ποντίκια»



Οι ­ πρώην ενωμένοι ­ συνδικαλιστές του ΟΑΣΑ και οι καμπάνες της επερχόμενης διάσπασης Πράσινοι και κόκκινοι, «λιοντάρια» και «ποντίκια» Ο αξέχαστος κ. Κολλάς και ο αλησμόνητος κ. Σταμούλος Ο ΚΥΡΙΟΣ απέναντί μου κυλάει λίγο πίσω στην πολυθρόνα του. Ενώνει τις άκρες των δαχτύλων στο ύψος του στήθους. Χαμογελά. «Μμμμ… Καλή ερώτηση!» κάνει. Φράση – ασπίδα: αποκρούει τα

ΜΑΡΙΛΗ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ 24 Νοεμβρίου 2008,

Ο ΚΥΡΙΟΣ απέναντί μου κυλάει λίγο πίσω στην πολυθρόνα του. Ενώνει τις άκρες των δαχτύλων στο ύψος του στήθους. Χαμογελά. «Μμμμ… Καλή ερώτηση!» κάνει. Φράση – ασπίδα: αποκρούει τα βέλη και του πιο κακόπιστου δημοσιογράφου ­ νιώθεις τιμημένος και έτσι η απάντηση στην «καλή σου ερώτηση» τελικά δεν έχει και τόση σημασία. Θα μπορούσε να είναι η πρώτη συμβουλή σε κάθε οδηγό πολιτικής επικοινωνίας αλλά το ερωτηματικό στο ύφος μου πρέπει να είναι εμφανές. Γιατί το «καλή ερώτηση» ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω από τα χείλη που τώρα χαμογελούν συγκαταβατικά στη δική μου έκπληξη.

Βλέπετε, ο κύριος απέναντί μου είναι το ήμισυ των… «Σταμουλοκολλάδων». Ανδρέας Κολλάς, πρόεδρος του συνδικάτου εργαζομένων της ΕΘΕΛ. Θυμάστε; Ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ το 1992: ένας αναμαλλιασμένος, παχουλός πενηντάρης, οργισμένος σαν επαναστατημένος δεκαεξάρης, πάντα μπρος στην πορεία με τη γροθιά του ψηλά να ανεμίζει. Να ουρλιάζει κάθε βράδυ στα κανάλια και ο σταυρός στο ανοιχτό πουκάμισο να τινάζεται με κάθε «μπαμ!» της παλάμης στο τραπέζι. Οι «απολυμένοι της πρώην ΕΑΣ» να τον κοιτούν σαν Θεό· οι οδηγοί του νεοσυσταθέντος ΣΕΠ σαν δαίμονα ­ ανά πάσα στιγμή να κινδυνεύουν να βρεθούν στο πιο εξευτελιστικό καρέ των τηλεοπτικών χρονικών της Ελλάδας: στη μέση της πλατείας Ομονοίας με αδαμιαία περιβολή ­ τα ρούχα τους προ πολλού να απολαμβάνουν τιμές… λαβάρου στα χέρια της διαδήλωσης.

Τότε ήταν ο κ. Κολλάς αχώριστος από το έτερόν του ήμισυ, τον γενικό γραμματέα του συνδικάτου Χρήστο Σταμούλο: οι δυο τους κάθιδροι και αεικίνητοι, πανταχού παρόντες και… τους πάντες ανασκολοπίζοντες.

Και όμως πώς τα φέρνει ο καιρός… Τώρα ο ίδιος κ. Κολλάς έφθασε να… σπάσει την απεργία της ΓΣΕΕ! Το πρωί της περασμένης Πέμπτης και εν όψει της τρίωρης στάσης εργασίας της ΓΣΕΕ και των Εργατικών Κέντρων Αθήνας και Πειραιά, κάποιος δημοσιογράφος είχε τη φαεινή ιδέα να τον ρωτήσει: «Πώς βλέπετε τη σημερινή στάση;». Απάντηση; «Ποια στάση; Εμείς δε θα συμμετέχουμε!». Στήλη άλατος ο δημοσιογράφος! «Μα… Πώς;». «Εμείς δεν συνεδριάσαμε για να αποφασίσουμε στάση εργασίας!». Εν ολίγοις ο κ. Κολλάς δεν είχε σκοπό ούτε καν να ανακοινώσει πως η ΕΘΕΛ δεν θα συμμετάσχει στη στάση. Απλά έτυχε να ερωτηθεί και… εκστόμισε το μαργαριτάρι! Τι ακολούθησε; Κομφούζιο! «Απεργοσπάστη!» φώναζαν οι μεν, «ρήγμα στηνΠΑΣΚΕ!» κατήγγελλαν οι δε ­ ως και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος αρχικά ψέλλισε πως «θα πρόκειται για λάθος…» ­, μόνο που ο κ. Κολλάς επέμεινε. Οχι μόνο δεν επρόκειτο περί λάθους αλλά ήταν και «κίνηση καλήςθέλησης έναντι της κυβέρνησης» ­ σαν να λέμε μια κοινωνική προσφορά του κ. Κολλά!

Εκείνου που όλη την προηγούμενη εβδομάδα έτρεχε να «μαζέψει» τους εργαζόμενους στην ΕΘΕΛ, μη και ξεσηκωθούν κατά της κυβέρνησης. Εκείνου που στο δικό μου «ο κ. Σημίτης με τον κ. Πρωτόπαπα σας κρατούν πίσω με το θέμα του ΟΑΣΑ για να περάσουν πρώτα το κύμα της Ολυμπιακής και ύστερα να πιάσουν εσάς» έχει μόνο να πει «καλή ερώτηση…». Εκείνου που τελικώς φαίνεται να πείθεται στο γνωστό «αρχίστε (και… τελειώστε!) την επανάσταση χωρίς εμένα».

Οταν οι καιροί αλλάζουν, παρασύρουν μαζί τους και τις θέσεις των ανθρώπων. Ο πρώτος νόμος που πέρασε η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ άμα τη αφίξει της στην εξουσία ήταν για την επανακρατικοποίηση της ΕΑΣ. Μαζί «πέρασε» και τη γραμμή της στη συνείδηση των συνδικαλιστών ­ υπήρχαν πια «χρωστούμενα» που θα αποπληρώνονταν εν ευθέτω χρόνω. Και μπορεί ο κ. Στέφανος Μάνοςστα τέλη του Ιουνίου του 1996 να προφήτευε δύσκολες ημέρες για τον νέο πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Σημίτη καθώς «οι συνδικαλιστές του ΠαΣοΚ τον βοήθησαν να γίνει πρόεδρος, συνεπώς εξαρτάται πλέον απ’ αυτούς, και αυτοί ακριβώς δεν θα τον αφήσουν να κάνει τίποτε», αλλά η αλήθεια στην περίπτωση του ΕΑΣ ήταν ότι επρόκειτο μάλλον για… παζάρι εν εξελίξει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε τα λεωφορεία πάλι κρατικά, άρα οι συνδικαλιστές χρωστούσαν στο ΠαΣοΚ. Ο κ. Κολλάς δεν το αρνείται. «Σε αντάλλαγμα», λέει, «σε ό,τι μας ζητήθηκε να βοηθήσουμε από το 1994 και μετά προσφερθήκαμε με το 100% των δυνάμεών μας. Βέβαια αποτελέσματα δεν είχαμε αλλάτουλάχιστον έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή. Και άλλωστε εγώ ποτέ δεν έκρυψα ότι ανήκω στο ΠαΣοΚ. Ούτε ότι στήριζα, στηρίζω και θα συνεχίσω να στηρίζω τον πρόεδρο Σημίτη. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι, αν πάει η κυβέρνηση να θίξει τα κεκτημένα μας, δεν θα αντιδράσω».

Είναι και αυτός ένας τρόπος να τεθεί το θέμα. Υπάρχει βεβαίως και ο άλλος: εκείνος που υιοθετούν πολλοί εξ αυτών που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις. Στο συνέδριο του ΠαΣοΚ η ομάδα Κολλά είχε κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να επικρατήσει ο κ. Σημίτης του κ. Ακη Τσοχατζόπουλου. Οταν κάποιοι εκ των υποστηρικτών του Ακη προέβησαν σε… γιουχάισμα του νυν Πρωθυπουργού, εκείνοι ήταν που τους… έβαλαν πάγο με στυλ αντίστοιχο εκείνου που είχαν υιοθετήσει κατά την πολυσχιδή δραστηριότητά τους στους αθηναϊκούς δρόμους μεταξύ 1991 και 1993. Βεβαίως, μετά τη στήριξη που προσέφεραν αφειδώς οι συνδικαλιστές, επεζήτησαν και εκείνοι τις αντίστοιχες απολαβές. Ας πούμε, η «γραμμή» που δόθηκε στους συνέδρους ήταν να ψηφίσουν Κολλά για την Κεντρική Επιτροπή, μόνο που τελικώς από λάθος ο τελευταίος έμεινε εκτός νυμφώνος: βγήκε αναπληρωματικός. Ανθρωποι που τον γνωρίζουν λένε ότι εκεί οφείλονται τα… ρήγματα που ανιχνεύθηκαν αίφνης στις σχέσεις του με τον κ. Σημίτη.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γκρεμίστηκε και το οικοδόμημα εμπιστοσύνης που με τόσο κόπο είχε στηθεί μεταξύ των δύο πλευρών. Διότι ο μεν κ. Σημίτης χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ ερείσματα στους συνδικαλιστές, ο δε κ. Κολλάς, φιλοσημιτικός γαρ, έχει την ευκαιρία να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Από τη μία πλευρά, το ωφέλιμο: στήριξη του ΠαΣοΚ ακόμη και στις δύσκολες εποχές που έρχονται για τον ΟΑΣΑ, καθ’ ότι «αυτήν την εποχή η κυβέρνηση παίζει και εκτός ιδεολογίας της, έχει κληθεί να υλοποιήσει αποφάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου, να εντάξει τη χώρα στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Εκεί πρέπει να δώσουμε όλοι τη μάχη. Θα μου πείτε:Τι θα κερδίσουμε; Ε, εμείς ως εργαζόμενοι δεν θα κερδίσουμε και πολλά πράγματα. Θα κερδίσει η χώρα, που θα ενταχθεί στο ευρώ, το οποίο βεβαίως δεν θα μας δώσει να φάμε. Και ως τότε θα το έχουμε σφίξει για καλά το ζωνάρι… Τέλος πάντων, εγώ τη στηρίζω αυτήν την προσπάθεια. Και γι’ αυτό θα την πάω μέχρι τέρμα». Και από την άλλη, το τερπνόν: όπως λέει ο ίδιος, «για να μιλήσουμε καθαρά και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, σε όποιον προταθεί να γίνει υποψήφιος βουλευτής δεν λέει όχι. Για μένα, αν μου το προτείνουν, θα είναι μεγάλη τιμή. Να ξεκαθαρίσω βεβαίως ότι όλα αυτά δεν τα κάνω για να πάρω το χρίσμα του βουλευτή».

Πάντως, όπως λένε οι γνωρίζοντες την κατάσταση, για το πέρασμα από τον συνδικαλισμό στην αντίπερα όχθη (βλ. Κοινοβούλιο) ο κ. Κολλάς καλύτερη… βάρκα από τη στήριξη του κ. Σημίτη στους σημερινούς, χαλεπούς καιρούς των ιδιωτικοποιήσεων δεν θα μπορούσε να βρει. Πρόκειται λοιπόν για μία ακόμη περίπτωση α λα Λάμπρος Κανελλόπουλος ή Χρήστος Πρωτόπαπας (με τον οποίο λέγεται παρεμπιπτόντως ότι ο κ. Κολλάς διατηρεί άριστες σχέσεις και πίνει καφέ μαζί του ακόμη και τις ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων!); «Αυτοί είναι σύντροφοι!» λέει για τους δύο τέως προέδρους της ΓΣΕΕ ο κ. Κολλάς. «Εχουν οπλιστεί από τη θητεία τους στο πόστο του προέδρου καιπροσπαθούν να βοηθήσουν τους εργαζομένους να προτείνουν στο ελληνικόΚοινοβούλιο θέσεις που μπορούν χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς να«περάσουν τον κάβο»». Το αντεπιχείρημα, κλασικό: «Αλλοι λένε ότι ξεπουλάνετους εργάτες για να μπουν στη Βουλή». «Δεν είναι έτσι. Οι συνδικαλιστές,όταν είναι μέσα στο Κοινοβούλιο, ανεξαρτήτως απόχρωσης, παρεμβαίνουν υπέρ των εργαζομένων. Και μόνο αν είσαι μικρόψυχος και ζηλιάρης, δεν το βλέπεις αυτό». «Αλλά οι προτεραιότητες αλλάζουν όταν είσαι βουλευτής…». «Ε, εντάξει… Ενας βουλευτής δεν μπορεί ξαφνικά να κάνει απεργίες. Ούτε μπορεί στα καλά του καθουμένου να πάρει την ντουντούκα και να βγει στον δρόμο. Και εγώ, αν αναλάβω κομματική καρέκλα, τότε ως προτεραιότητα θαθέσω το κόμμα». Και όσο για τους εργαζομένους… ισχύει το γνωστό «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

Ισως αν δεν υπήρχε ο κ. Σταμούλος ως μέτρο σύγκρισης η αναδίπλωση του κ. Κολλά να μη φαινόταν τόσο κραυγαλέα. Αλλά ο πάλαι ποτέ συναγωνιστής του είναι εκεί, στην ΕΘΕΛ, και αν δεν είναι πια γραμματέας του συνδικάτου εργαζομένων, παραμένει μαχόμενος και… λάβρος κατά πάντων. Στα μισόλογα περί κινητοποιήσεων που ακούει συνεχίζει να χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι. «Τικινητοποιήσεις; Ποιος κινητοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια και δεν τον είδα;Εδώ δεν μιλάμε για ένα δελτίο Τύπου και μια διαμαρτυρία του στυλ «απ’ τη μια πλευρά τα κοστούμια, απ’ την άλλη οι οργανωμένοι, κάποιοι από κάτω να φωνάζουν και στο τέλος κλείνουμε τα πανό και φεύγουμε». Εδώ μιλάμε να…σπάσεις αβγά να φας ομελέτα! Δεν μπορείς να κάνεις το λιοντάρι επί Νέας Δημοκρατίας και τον ποντικό επί ΠαΣοΚ!». Και μη νομίζετε ότι στρέφεται προσωπικά κατά του κ. Κολλά. Κάθε άλλο. Στην πραγματικότητα, αποφεύγει να πει ακόμη και το όνομά του. Ισως για χάρη των παλιών, καλών καιρών…

Παράδοξο, μα όταν ο κ. Κολλάς και ο κ. Σταμούλος μιλούν για «τότε», είναι σαν να ακούς τον ίδιο άνθρωπο. Ο Μητσοτάκης, που «μας ξεπούλησε», κατά τον κ. Σταμούλο, και «έβλεπε τους ανθρώπους σαν… αφαιρετική έννοια», κατά τον κ. Κολλά. Ηταν η εποχή της δόξας και της σηκωμένης γροθιάς· τότε που η Αστυνομία εισέβαλλε στα σπίτια τους και τους έσερνε στο τμήμα με την πιζάμα ­ τρεις φορές το έπαθε αυτό ο κ. Κολλάς. Τόσες όσοι και οι νευρικοί κλονισμοί της γυναίκας του που έβλεπε να τον παίρνουν σηκωτό. Ηταν τότε τα διαλυμένα αμαξοστάσια και τα σπασμένα παρμπρίζ των λεωφορείων που κανένας ποτέ δεν έμαθε ποιοι τα είχαν βάλει στο μάτι (οι της ΣΕΠ τα έριχναν στους οδηγούς της ΕΑΣ και τούμπαλιν…). Ηταν το συλλαλητήριο του Αυγούστου του 1992, η πύρινη νύχτα με τα ΜΑΤ στον Βοτανικό, τα σακιά με γράμματα που λάμβανε από θαυμάστριες ο Χρ. Σταμούλος και πάνω από όλα: το… στριπτίζ της οδού Σωκράτους! Εκείνες οι απείρου κάλλους εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων, στις οποίες διάφοροι οδηγοί λεωφορείων επεδείκνυαν θέλοντας και μη τα γυμνά τους κάλλη στον φακό των φωτορεπόρτερ.

Δεκατρείς οδηγοί της ΕΑΣ υπέστησαν τον απόλυτο εξευτελισμό εκείνο το πρωινό της 9ης Σεπτεμβρίου 1992. Το… έγκλημά τους; Πήγαν να πάρουν κάποια χαρτιά από την Εισαγγελία για να καταθέσουν τα δικαιολογητικά απόκτησης άδειας λεωφορείου. Με το που περνούσαν μπροστά από το Εφετείο της οδού Σωκράτους έπεφτε επάνω τους το… σμήνος των συναδέλφων τους. Πρώτα τους ξυλοκοπούσαν, μετά τους έφτυναν και στο τέλος τους… έγδυναν και τους παρατούσαν γυμνούς εν μέσω της πλατείας Ομονοίας. Ωσπου οι αστυνομικοί του δίπλα τμήματος να βρουν και να φέρουν σεντόνια (οπότε οι οδηγοί αποκτούσαν λουκ… στωικού φιλοσόφου!), οι άνθρωποι είχαν υποστεί τα πάνδεινα. Περαστικοί τούς έδειχναν και γελούσαν, φωτογράφοι τους απαθανάτιζαν, παιδάκια τούς κορόιδευαν ­ αφήστε που για προφανείς λόγους το προσωνύμιο «Κολλάδες» τούς κόλλησε έκτοτε… Και όσο για την τιμωρία των ξεγυμνωτών… δεν ήλθε ποτέ. Κάποιοι «ύποπτοι ξεγυμνώματος» προσήχθησαν στο Δ’ Αστυνομικό Τμήμα, όπου, όταν τα ­ ντυμένα πλέον ­ θύματά τους τούς αναγνώρισαν, διημήφθεισαν απολαυστικοί διάλογοι: «Εγώ είμαι φίλος καισυνάδελφός σου οκτώ χρόνια. Είναι δυνατόν να σε έγδυσα; Οχι, πες μου, ρε Κώστα, σε βάρεσα;». «Μ’ έσπρωξες…». «Εγώ, ρε; Εγώ πήγα να σε… σώσω,ρε!».

Οπως και να έχουν τα πράγματα, στο δικαστήριο άπαντες οι κατηγορούμενοι ως διαπομπευτές αθωώθηκαν… Και σύμφωνα με τον κ. Κολλά, «αυτοί που έγδυσαν τους ανθρώπους δεν ήταν εργαζόμενοι της ΕΑΣ. Εγώ τους είδα ­ είχα συνάντηση με τον Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη τη μέρα και με κάλεσαν άρονάρον όταν ξεκίνησαν τα επεισόδια. Πήγα τρέχοντας και τους είδα: δεν ήταν απ’ τους δικούς μας. Οι συνάδελφοί μας ήλθαν να σώσουν την κατάσταση όταν μαθεύτηκε το περιστατικό στόμα με στόμα. Και επειδή τους ήξεραν, τα έριξαν όλα επάνω τους και τους μήνυσαν». Οσο για την άποψη του κ. Σταμούλου… είναι μάλλον πιο ριζοσπαστική: «Ελεος! Τα ξεβρακώματα πριν από έξι χρόνια σάς μάραναν; Και τι έγινε, δηλαδή; Εδώ εμάς μάς έχουν ξεβρακώσει συνολικά!».

Μετά το 1994 οι δρόμοι τους χώρισαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που διχάστηκαν οι απόψεις τους. Και ας ήταν ως τότε οι ζωές τους παρόμοιες, σαν τα λόγια τους στις επαναστατικές εξέδρες των αγώνων της ΕΑΣ. Ο Ανδρέας Κολλάς μεγάλωσε στον Πειραιά, εκεί όπου τώρα είναι δημοτικός σύμβουλος. Γιος πρόσφυγα ­ οι γονείς του, όπως λέει, ανήκαν στην κατηγορία εκείνη των Ελλήνων που… μείωσαν την ανεργία στην Ελλάδα! Ο πατέρας του έφυγε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 για τη Γερμανία ­ δεν έφθανε το μεροκάματο από την κρεαταγορά για να θρέψει την οικογένεια. Ξενιτεύτηκε. Και έτσι από τον Πειραιά κάτι εικόνες σκόρπιες μονάχα τού έμειναν: οι παράγκες της Δραπετσώνας· η λάσπη στα χέρια από τους βόλους· τα «γιαλένια», που όποιος τα είχε ήταν πλούσιος… Και ύστερα, Γερμανία. Δεκαέξι χρόνων τον πήγαινε ο πατέρας του στο καφενείο του Φίλιππα, στο Κρέφελ. «Εποχές ΠΑΚ τότε…Θυμάμαι ότι ερχόταν τακτικά ο Ακης ο Τσοχατζόπουλος και ενημέρωνε. Είχεπεράσει και ο Κώστας ο Σημίτης μια φορά… Εγώ ήμουν μικρός βέβαια. Τι νακαταλάβω;».

Και από την άλλη, ο Χρήστος ο Σταμούλος. Ο μικρός μιας οικογένειας «από ταγεννοφάσκια της αριστερής. Καταγωγή από την Ικαρία και… πατέρας, θειός,συγγενείς, όλοι κόκκινοι!». Μεγάλωσε στο Χαλάνδρι, «τον καιρό που υπήρχαναλεπούδες και κότες ­ γιατί τώρα… μας έφαγαν οι πλούσιοι!». Οι βίοι τους έγιναν παράλληλοι από το ’80 και μετά: με το που μπήκαν στην ΕΑΣ. «Γιατί έγινα συνδικαλιστής; Γιατί τότε μας κάνανε όλα αυτά που λέει πως θα κάνει τώρα ο Σημίτης!». Ο κ. Σταμούλος δεν ξεχνά. «Εννιάωρα χωρίς διάλειμμα, 12 ημέρες άδεια τον χρόνο, σύνταξη στα 65 και μισθός 12.245 δραχμές. Οι παλιοί ξέρουμε, τα ζήσαμε στο πετσί μας… Οι νέοι, που ήρθαν μετά το 1985 – 1986,τι να μας πουν;».

«Θα θέλατε να είστε τώρα γενικός γραμματέας του συνδικάτου;» τον ρωτάω. «Με τέτοια πολιτική γραμματέας εγώ δεν μπαίνω! Μη σκάτε, όμως: και γραμματέας να μην είμαι, εγώ ξέρω να παλεύω. Γιατί η θέση του καθένα, το τι κάνει και το τι αξίζει εξαρτώνται από το μέσα του. Οχι μόνο από τα πολιτικά του πιστεύω. Είναι ζήτημα μπέσας. Και το 1992, μη νομίζετε, άλλοι τα πίστευαν αυτά που κάναμε, άλλοι είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις πολιτικές σκοπιμότητες. Και τώρα βλέπω μερικούς, αντί να παλεύουν, να πηγαίνουν στα ινστιτούτα και να φτιάχνονται για να φαίνονται ωραίοι στον φακό. Εγώ γιατί να το κάνω; Εγώ είμαι εντάξει όπως με γέννησε η μάνα μου.Γιατί να αλλάξω;».

Και έτσι κάπως από τους «Σταμουλοκολλάδες», όπως αρεσκόταν να αποκαλεί τους εργαζομένους στην πρώην ΕΑΣ ο κ. Μητσοτάκης, έμειναν μόνο οι «Κολλάδες». Κι ας λέει ο κ. Κολλάς «εμένα το «Σταμουλοκολλάδες» ποτέ δεν με πείραξε. Ας περάσαμε μ’ αυτό από επιθεωρήσεις και συζητήσεις κι εφημερίδες…». Ο κ. Σταμούλος τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα: «Εγώ… ευτυχώς έμεινα απ’ έξω! Διότι άλλο οι «Σταμουλοκολλάδες» κι άλλο οι «Κολλάδες».Βλέπετε, και ηχητικά διαφέρουν. Το ένα είναι σαν παλιό αρχοντικό ρεμπέτικο,το άλλο είναι… μπανάλ, τύπου Πανταζή». Το ένα ήταν τότε, μπρος στο φάσμα της ανεργίας, το άλλο είναι τώρα, μπρος στις πύλες της Βουλής. Αλλωστε ο κ. Κολλάς το παραδέχεται, το λέει: «Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η εποχή της τραγιάσκας και της σηκωμένης γροθιάς έχει τελειώσει». Και αν όχι για όλους, για τον κ. Κολλά σίγουρα.

20 Νοεμβρίου 2011

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΜΑΚΗ ΒΟΡΙΔΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΕΠΠΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ

Ολοκληρώθηκε πριν λίγο το υπουργικό συμβούλιο υπό τον νέο πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Ακούστε τι είπαν για την εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας οι δύο υπουργοί.

ΠΑΛΙ Η ΠΑΣΚΕ ΦΤΑΙΕΙ??? Δεν συμμετέχει μόνο η ΠΑΣΚΕ στο Δ.Σ,


Επειδή ήδη πολλά παπαγαλάκια - ιδιαίτερα κατά Ανθούσα μεριά - κατηγορούν την ΠΑΣΚΕ πως δεν απέσυρε τα λεωφορεία,
τους απαντάμε.
Δεν συμμετέχει μόνο η ΠΑΣΚΕ στο Δ.Σ, αλλά όλες οι παρατάξεις και συνδυασμοί. 

Η απόφαση που πάρθηκε είναι ομόφωνη, είναι απόφαση Γενικής Συνέλευσης και δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, κάτι που αναφέρει και ο πρόεδρος του συνδικάτου Μιχάλης Λιαγούρης στο παρακάρω video. 
Ας σταματήσουν λοιπόν τις φιγούρες τους όλοι αυτοί που μόνο κριτική ξέρουν να ασκούν.


8 Νοεμβρίου 2011

ΠΡΟΣΟΧΗ !!! ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ ΤΟΥ 2012


Η διοίκηση της Ο.ΣΥ, συνεχίζοντας τους πειραματισμούς της
στη λογική της συμπίεσης του κόστους λειτουργίας της εταιρείας – και ενώ σύμφωνα με πληροφορίες απεργάζεται σχέδια μετακίνησης των repo – καλεί τους εργαζόμενους, να καταθέσουν αίτησή τους, ώστε να ολοκληρωθεί ο ετήσιος προγραμματισμός κανονικών αδειών για το 2012.


Προσοχή!!! Κανένας εργαζόμενος να μην καταθέσει αίτηση, αν προηγουμένως δεν παραλάβει τον ετήσιο προγραμματισμό αναπαύσεων της ομάδας στην οποία ανήκει.

2 Νοεμβρίου 2011

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑ ΚΙΝΗΣΗΣ ΜΙΧΑΛΗ ΛΙΑΓΟΥΡΗ


ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΣΚΕ 27 - 10 - 2011

Είναι γεγονός, πως κάποιοι εδώ μέσα, επηρεασμένοι από τα κανάλια και το πώς παρουσιάζουν αυτά τα γεγονότα, έρχεστε και ανακατεύετε εδώ όλες σας τις συμπεριφορές.

Θα ήθελα λοιπόν, να ξεκινήσω – για να έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα – με το τι συνέβη το τελευταίο διάστημα, από τη στιγμή που ανέλαβα πρόεδρος του συνδικάτου.

Έγινε λοιπόν μία πρώτη Γ.Σ και κατεβήκαμε με μία ομόφωνη απόφαση. Για την οποία είχαν προηγηθεί τουλάχιστον 4 συναντήσεις με τα σωματεία του ΗΛΠΑΛ και τα δικά μας.

Για να συναποφασίσουμε από κοινού και να αντιμετωπίσουμε αυτή την κρίση.

Στη συνέλευση που έγινε κάτω στην Ε.Β, δεν βάλαμε ούτε καν θέμα ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου της συνέλευσης, στη λογική του ότι δίνουμε ένα μήνυμα ομοιογένειας, ομοψυχίας και ότι όλοι μαζί, πάμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.

Όπως θυμάστε η πρόταση ήταν για δύο 24ωρες Τετάρτη και Παρασκευή, με δράσεις και την Τρίτη και την Τετάρτη και την Πέμπτη και την Παρασκευή. Κι όπως πάλι θυμάστε, η συγκεκριμένη πρόταση απορρίφτηκε.

Παρ’ όλα αυτά, στην ομιλία τους όσοι ανέβηκαν και μίλησαν και παρέλασαν – να το πω έτσι – από το βήμα, είπανε ότι τους απαξίωνα, διότι δεν ζήτησα να εκλεγεί πρόεδρος της συνέλευσης.

Βεβαίως και δεν έβαλα θέμα απαρτίας – υπήρχε – στη λογική όμως της ομόφωνης απόφασης, της ομοψυχίας και της ενότητας, πιστεύω πως έπρεπε να δώσουμε εμείς τουλάχιστον ως Δ.Σ, ένα μήνυμα στον κόσμο, στο να κινηθούμε όλοι μαζί.

Δεν πέρασε η πρότασή μας, ψηφίστηκε 48ωρη Τρίτη και Τετάρτη. Ψάχναμε να βρούμε το Λυμπερόπουλο, ο οποίος εκείνη την εβδομάδα μας έφυγε.

Πήγε την απεργία του Τετάρτη, Πέμπτη. Γιατί είχε την πληροφόρηση ότι τότε επιστρέφει η τρόϊκα. Κλειδώσανε το συνδικάτο λοιπόν – γιατί κάνανε την πρότασή τους – επειδή η δική μας ήταν πολύ …. Απ’ ότι θυμάστε κάποιοι απ αυτούς βγήκαν στο βήμα και κουνούσαν εκείνο το χαρτί που γράφαμε τις δράσεις και για τις τέσσερεις ημέρες και τις δύο 24ωρες, λέγοντας πως δεν είναι πρόταση αυτή.

Η δική μας είναι συγκεκριμένη, 48ωρη απεργία. Και πέρασε. Χωρίς να προτείνουνε δράσεις.

Αυτή μου δώσανε, αυτή διάβασα.
Αυτή προτείνανε. 
Μου δώσανε ένα κείμενο, που ήταν αρκετοί συνδυασμοί σε μία κοινή απόφαση. 
Και κλείδωσαν το συνδικάτο εκείνη την εβδομάδα, χωρίς καμία δράση. 
Φύγαμε από εκείνη τη βδομάδα. Ακούσαμε τα εξ’ αμάξης. Γιατί δεν ήμασταν στη μοτοπορεία, γιατί δεν ήμασταν στην Ομόνοια, γιατί δεν ήμασταν στο υπουργείο εργασίας, γιατί δεν ήμασταν στη βουλή κι εγώ τους έλεγα, συνάδελφοι η πρότασή σας – αυτή που υπερψηφίστηκε – δεν έβαζε τέτοια ζητήματα. 

Και πήγαμε πάλι να ερμηνεύουμε την προσθετική στήθους. 

Ότι δηλαδή, εμείς είπαμε την πρότασή μας, αλλά κάποιοι άλλοι είχαν πει κι αυτό και κάποιοι άλλοι είχαν πει και κάτι άλλο και όλα αυτά μαζί κάνανε μία απόφαση. 
Αλλά κατά τα άλλα ήταν υποδεέστερη αυτή της ομόφωνης του Δ.Σ. Κοιτάξτε σύντροφοι, είναι γεγονός ότι κάποιοι – και νομίζω γίνεται αντιληπτό – δεν αποσκοπούν στο πως θα λυθεί το πρόβλημα. 
Δεν αποσκοπούσαν στο να φέρουν και να μαζέψουν κόσμο ως μέσα μαζικής μεταφοράς. Ακολούθησε το επόμενο συντονιστικό, και συγκεκριμένα την εβδομάδα που γίνονταν ζυμώσεις πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, όσον αφορά τις τροπολογίες οι ζυμώσεις ήταν στο πως θα μεγαλώσουμε την ένταση μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα την προτροπή που προσέφερε, να στηρίξουν αυτή την τροπολογία εξαίρεσης, σε μια βάση λογικής όχι συντεχνιακής, να βγάλουν έξω από το πολυνομοσχέδιο τον κομματικό τους στρατό, αλλά σε μια βάση λογικής αυτής της ίδιας της πολιτικής που πριν λίγους μήνες είχαν ψηφίσει. Τον 3920, κανονιστικό νόμο, ο οποίος δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα, όπως είπε και ο γραμματέας. Χωρίς να γνωρίζουν ουσιαστικά τα αποτελέσματά του. 
Το πότε το διαπιστώσανε; Τώρα. Τώρα που προσπαθούν να βάλουν σε εφαρμογή την εφεδρεία. Και διαπιστώνουν, ότι αν το εφαρμόσουν όλοι οι οργανισμοί και οι υπηρεσίες κλείνουν. 
Όσους έχουν συμπεριλάβει σ’ εκείνο το copy-paste που κάνανε των 151 οργανισμών. Και η λογική ποια ήταν από την κυβέρνηση; Ότι πρέπει να γίνει παιδιά. Πρέπει να μειώσουμε το δημόσιο τομέα. Θέλουμε 30.000 απολύσεις. Το τι θα γίνει; Δεν τους απασχολεί.

Πήγαμε λοιπόν στη δεύτερη Γ.Σ. στην οποία είχαμε καλεσμένους τους προέδρους των άλλων σωματείων. Και επειδή μου μπήκε ερώτημα από πολλούς συναδέλφους και μάλιστα προχθές στην πλατεία Κοτζιά, «πως αισθανόσουν ρε Λιαγούρη, να σε λοιδορούν 1000 εργαζόμενοι και την ίδια στιγμή να χειροκροτούν το Σταματόπουλο;

Πώς ένοιωθες ως μέλος του Δ.Σ ως πρόεδρος του συνδικάτου;» Εγώ έρχομαι να αποκωδικοποιήσω αυτά που ένοιωθα εγώ και θα το πω και στη Γ.Σ της Τετάρτης, ότι τους κοίταγα από κάτω και έλεγα – γιατί κάποιοι με γελάγανε – χειροκροτούσαν λοιπόν το Σταματόπουλο που κάποιες ψυχές λειτουργούσαν ώστε να είναι καλεσμένος εκεί, διότι πίστευαν πως μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα διαλύσουν, θα λοιδορήσουν, θα χρεώσουν είτε εμένα προσωπικά, είτε την παράταξή μου, είτε το Δ.Σ, σε μια λογική το ποια θα είναι η επόμενή τους μέρα.

Δεν ξέρανε βέβαια ότι εκτός από το Σταματόπουλο, όλο το Δ.Σ είχε βάλει κανονική άδεια, αιμοδοσία και έκτακτα ρεπό. Και το 70% της εταιρείας πληρώνεται κανονικά στις απεργίες. Και του ΜΕΤΡΟ και του ΗΣΑΠ. Και κάθε φορά εναλλάξ τα σωματεία κινούνται σε μία λογική, ότι αν πάρει απόφαση 24ωρης το ένα, το άλλο εργάζεται κανονικά. Όταν εμείς πήγαμε στο δημοψήφισμα, για στοχευμένες κινητοποιήσεις, για τη συντήρηση του κόσμου για το μακρύ αγώνα, που κάποιοι πίστεψαν ότι τελείωσε το καλοκαίρι. Κάποιοι πιστεύουν πως τελείωσε τώρα. Κάποιοι σε λίγο καιρό θα πιστεύουν ότι τελείωσε το Δεκέμβρη. Ο αγώνας δεν έχει τελειωμό σύντροφοι.

Σ’ αυτή την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειωμό. Εγώ λοιπόν, ντρεπόμουνα για όλους αυτούς που χειροκροτούσαν το Σταματόπουλο, του οποίου είναι γνωστός ο ρόλος. Σε κάθε συγκέντρωση φέρνει 14 ως 17 άτομα, από τους 270 που απολυθήκανε την εποχή που – θυμάστε τα γεγονότα – έγιναν όσα έγιναν στο ΜΕΤΡΟ, μετά την αλλαγή της κυβέρνησης. Και οι οποίοι, προσέξτε, με μία φωνή δηλώνουν, ότι η ΠΑΣΚΕ, το ΠΑΣΟΚ τους απέλυσε από τη δουλειά. Σ’ αυτή τη λογική λοιπόν, με συντονισμένες ενέργειες σε όλα τα συντονιστικά, από τα οποία δεν απείχαμε σε κανένα, με συγκεκριμένα στοιχεία, από τις διοικήσεις, από τις υπηρεσίες τους, για το πώς λειτουργούν οι εταιρείες αυτές και κατά πόσο απεργούν και κατά πόσο συμμετέχουν, την εβδομάδα που γίνονταν οι ζυμώσεις στην κοινοβουλευτική ομάδα, εμείς προτείναμε 3 ημέρες απεργία. 72ωρη!!! Δίνοντας το πολιτικό στίγμα στην απεργιακή κινητοποίηση. 
Η πρότασή μας απορρίφθηκε στο συντονιστικό, σύντροφοι. 

Έγινε 48ωρη. Επιμένοντας στην άποψη – παρ’ όλο τον κίνδυνο που διέτρεχε η όλη ιστορία – να δώσουμε λεωφορεία σε όλες αυτές τις εταιρείες και στο σταθμό Ειρήνης στο ΟΑΚΑ και στα Σεπόλια και στον Πειραιά και σ’ όλα τα αμαξοστάσια τα δικά μας και στο ΤΡΑΜ δίπλα στο αμαξοστάσιο του Ελληνικού, για να μετακινηθούμε στη συγκέντρωση που είχαμε στην πλατεία Κοτζιά. Και ο κίνδυνος ήταν ο εξής. Να δεχτούμε επιθέσεις από το επιβατικό κοινό, που θα έβλεπε να κινούνται λεωφορεία κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας. Και πως θα το παρουσίαζαν τα κανάλια. Αυτές οι συντεχνίες που είχαν και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο σε κάθε εποχή, που έρχονται τώρα και μας καταδικάζουν και λένε πως συντεχνίες είμαστε εμείς. Παρ’ όλα αυτά η συγκέντρωση κινήθηκε μεταξύ των 2000 ατόμων και είναι και ζητούμενο. Υπήρξε απαξίωση από τον κόσμο και το δικό μας, κυρίαρχα όμως από τις άλλες εταιρείες. Το κάθε ένα από τα σωματεία αυτά έχει φοβερή ευθύνη για το πώς κινεί τον κόσμο του. Βέβαια αν κάνεις μια αναγωγή στο πόσα μέλη έχει το καθένα, αναλογικά σ’ εμάς πέφτει το μεγαλύτερο βάρος όσο αφορά τη συγκέντρωση. Το επόμενο συντονιστικό το προκαλέσαμε εμείς. Ζητήσαμε με έγγραφο από το Σταματόπουλο μια και ήταν η σειρά του, να μας ορίσει ώρα και τόπο την Παρασκευή που μας πέρασε, για να γίνει το συντονιστικό. Εκεί πήγαμε και βρήκαμε ένα κλίμα που είχε στημένο με τους απολυόμενους, στη λογική ότι ο Κολλάς απέλυσε 270 άτομα από το ΜΕΤΡΟ. Αυτό φώναζαν εκεί μέσα. Και φυσικά προκαλούσαν και έλεγαν διάφορα και προσπαθούσαν να θίξουν, δείχνοντας με το δάκτυλο τον Αποστόλη το Ραυτόπουλο, ο οποίος με στοιχεία τους είπε κύριοι εδώ σας έχω. Οι υπηρεσίες σας απάντησαν για το ποιος κάνει απεργία και το ποιος δεν κάνει. Ποιος συμμετέχει στις συγκεντρώσεις και ποιος δε συμμετέχει. Δώσαμε όλα εκείνα τα στοιχεία – σε αυτούς που λοιδορούσαν την παράταξη της ΠΑΣΚΕ, σε αυτούς που θεωρούν και τουλάχιστον έβγαζαν προς τα έξω ότι υπονομεύαμε τον αγώνα – στη λογική που όταν κάποιοι έλεγαν στάση εργασίας, έβγαινε κάποιος και έλεγε όχι 24ωρη, και γιατί να κάνουμε 24ωρη; Να κάνουμε 48ωρη. Και γιατί να κάνουμε 48ωρη; Να κάνουμε 72ωρη. Ώπα παιδιά δεν αντέχουμε, πάμε πίσω. Στάση εργασίας. Αυτές τις λογικές τις φέρνουν και στις Γ.Σ. Και η λογική όλων αυτών των ανθρώπων, όλων αυτών των συναδέλφων – που ωρύονται, χτυπιούνται και απαξιώνουν ακόμα και ομόφωνες αποφάσεις του Δ.Σ, που κάποιες από τις παρατάξεις με υπόγειες διαδρομές συνεννοούνται και συμφωνούν κάποια πράγματα μαζί τους, στη λογική ότι θα λοιδορήσουν είτε εμένα προσωπικά είτε την παράταξη της ΠΑΣΚΕ, γιατί ηγείται στο συνδικάτο – είναι πως η επόμενη εκλογική ημέρα του συνδικάτου θα είναι καλύτερη γι’ αυτούς. Θεμελιώνουν δικαίωμα όσον αφορά το τι θα γίνει την επόμενη ημέρα. Εγώ αυτό που έχω να πω σε σας και θα το πω και σ’ εκείνους, είναι ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί την επόμενη ημέρα δεν την ξέρουμε πως. Εκείνη την ημέρα στη Γ.Σ δεν έφυγα, δεν φύγαμε. Διότι την κωλοτούμπα που έκανε ο Κομίνης από τη στιγμή που είχαμε συνεννοηθεί – και το έβαλαν οι άλλοι. Δεν το έβαλα εγώ – καταστάσεις στη Γ.Σ, εγώ έπρεπε να πω αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Δεν υπήρχε απαρτία. Και στη λογική της πίεσης του κόσμου, ο Κομίνης αποδέχτηκε, να εκλεγεί πρόεδρος, δηλαδή ξεκίνησε, νομιμοποίησε τη διαδικασία και μετά αποχώρησε. Σύντροφοι, εκτός από αυτούς που σεβόμαστε που παραβρίσκονται στις Γ.Σ – αυτούς που έχουν θυμό, οργή, αγωνία, ευαισθησία και ότι άλλο θέλετε μπορείτε να τους προσδώσετε για το τι μέλλει γενέσθε, εγώ τους καταλαβαίνω απόλυτα – οφείλω όμως να σέβομαι και αυτούς που λείπουν. Οφείλουμε να τους σεβόμαστε όλους. Γιατί οι λόγοι που δεν συμμετέχουν, είναι συγκεκριμένοι. Και πολλές φορές φταίμε και όλοι εμείς που συμμετέχουμε στις Γ.Σ με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Κάποια πράγματα το καταλαβαίνω δεν γίνονται αντιληπτά. Κάποιοι όπως εγώ προσωπικά, χρησιμοποιούν πολιτικό λόγο. Κάποια πράγματα μπορείς να τα πεις και κάποια όχι. Κάποια λέγονται και δεν γίνονται και κάποια γίνονται και δε λέγονται. Σ’ αυτές τις λογικές τώρα του θυμού, της οργής, της έντασης και του ότι έχει χαθεί η ψυχραιμία, είναι γεγονός, ότι κάποιοι δεν ερμηνεύουν, δεν αποκωδικοποιούν, δεν αντιλαμβάνονται πού πάει η βαλίτσα. Η στάση μας λοιπόν και η συμπεριφορά μας κανείς δεν είναι αυτός που μπορεί – όπως και στο τελευταίο συντονιστικό – με την 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης μια και ήταν πρόταση δική μας, και επειδή ακουστήκαν και κουβέντες εγώ θα σας δηλώσω, από όλα αυτά που έχουμε αποκομίσει από τα συντονιστικά, διότι στο τελευταίο συντονιστικό πέταξα στο Σταματόπουλο, για να μην πει ότι εγώ προβοκάρω, διότι όταν βγήκε ο Αποστόλης με στοιχεία από τις υπηρεσίες τους, ότι πληρώνονται όλοι, τον είπαν προβοκάτορα, τον είπαν κουκουλοφόρο, τον είπαν δεν ξέρω τι σκατά είπαν εκεί μέσα, όπως συνέχισαν να τα πουν και στο τελευταίο συντονιστικό. Δεν προβοκάρουμε. Είχαμε κάνει συντονιστικό, είχαμε πάρει απόφαση για στάσεις εργασίας Τετάρτη και Πέμπτη στη 48ωρη της ΓΣΕΕ και τους απήντησα ευθαρσώς. Τους είπα, κύριοι εσείς πληρώνεστε κανονικά. Κύριοι σας δώσαμε τα πάντα. Εμείς κάναμε σαν εταιρεία, σαν σωματείο τα πάντα, για να μαζευτείτε και να πάρουμε εμείς, εμείς να βγούμε μπροστά σ’ έναν αγώνα σαν Μ.Μ.Μ χωρίς να ασχολούμαστε ούτε με τον Πανταζόπουλο, ούτε με το Θύμιο τον Λυμπερόπουλο. Εσείς λοιπόν που θέλετε να πάμε στη βουλή, πάμε. Όχι όμως με 400 ούτε με 1000. Θάρθετε όλοι. Η πρότασή μας λοιπόν σύντροφοι ήταν στη 48ωρη της ΓΣΕΕ να κάνουμε στάσεις εργασίας, να δουλέψουνε όλα τα μέσα σ’ αυτό τη λογική, για να κατεβάσουμε το λαό κάτω, γιατί τότε θα μαζευτεί. Σας πληροφορώ, ότι οι προτάσεις τους ήταν 48ωρη και όχι μόνο. Ήταν 72ωρη, για τους πολλούς. Είτε Τρίτη είτε Παρασκευή. Κουμπώσανε μία 24ωρη στη 48ωρη της ΓΣΕΕ (Τετάρτη & Πέμπτη). Ο λόγος που επικαλούντο; Πρέπει να απολογηθούμε στον κόσμο μας, τι κάνουμε εμείς; Αιτιολογία που; Στον κόσμο μας το πώς θα αντιμετωπίσουμε εμείς την κατάσταση. Όταν την ίδια στιγμή δεν είναι ικανοί, να πάνε σε μία ομόφωνη απόφαση, να συνομολογήσουν, να σεβαστούν και να κάνουν μία προσπάθεια όλοι μαζί να μαζέψουν τον κόσμο, με αυτά που συμβαίνουν στις Γ.Σ και ο κόσμος δεν έρχεται. Γι’ αυτό και στην τελευταία μου κουβέντα, είπα ότι σέβομαι αυτούς που είναι εδώ, αλλά σέβομαι και αυτούς που λείπουν. Και προσπάθειά μου – και γι’ αυτό έμεινα στη Γ.Σ – είναι να τους φέρουμε όλους εκεί. Αυτό που συμβαίνει, είναι πρωτόγνωρο για το χώρο, πρωτόγνωρο για τη χώρα και θα πρέπει να αντιμετωπισθεί από κοινού από όλους μαζί. Σας πληροφορώ λοιπόν, ότι μετά το συντονιστικό, μαζεύτηκε η ΣΤΑΣΥ, σε μίνι συντονιστικό, με προτάσεις να κάνουν μία 24ωρη προσθετικά στην απόφαση του συντονιστικού. Και έβγαλαν και μία ανακοίνωση ο Σταματόπουλος και ο γραμματέας του ο Δαγλατζής και λοιδορούσαν το συντονιστικό. Το οποίο εκείνη την ημέρα το είχανε ζητήσει οι ίδιοι. Εκεί μέσα διαδραματιστήκανε πολλά, αλλά αν θέλετε και την προσωπική μου άποψη, πολύ σωστά κάποια από τα σωματεία δεν συμμετείχαν στην απεργιακή κινητοποίηση. Για όλα αυτά που γίνανε μέσα στο συντονιστικό, και απέναντι σε αυτά τα σωματεία, τα αγωνιστικού τύπου, δείξαμε ότι αυτό δεν είναι συντονιστικό και ότι συνάδελφοι δεν μπορούμε να πηγαίνουμε έτσι. Πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες. Πρέπει να μαζέψουμε τις λογικές που είναι διάχυτες, που είναι θυμωμένες, οργισμένες και είναι πολύ λίγες εκείνες που είναι ψύχραιμες και κυριαρχεί η λογική. (μπήκε ερώτηση για τον αν θα επικαλεστούμε απαρτία). Έχουνε προϋπάρξει δύο Γ.Σ, ούτως ώστε η απαρτία να προσδιορίζεται από πολύ μικρότερο ποσοστό συμμετοχής, για να παρθούν αποφάσεις επί των παρόντων. Αυτό το κάναμε μία φορά, για να δείξουμε σε αυτούς που λείπουν, ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε συνθήκες, για να είναι μαζί μας. Να είναι παρόντες. Να τολμήσουν να σηκώσουν το χέρι.
Να τολμήσουν, να πουν την άποψή τους, απέναντι σε αυτούς που είναι δήθεν οργισμένοι, δήθεν θυμωμένοι ή δήθεν επαναστάτες, ή αυτοί που θέλουν να το παίξουν πολλοί και όποιος θέλει να πάει στη βουλή μαζί τους, ας πάει. Το συνδικάτο πάντως πορεία που στην πορεία της πορείας να σταματήσει για να πάει με το ΠΑΜΕ , ή την ΠΟΕ ΟΤΑ, διότι αυτό βάλανε κάποιοι συνάδελφοι από τον ΗΛΠΑΠ . Το ζητούμενο τώρα για εμάς, είναι το πώς θα κινηθούμε από εδώ και μπρος.